In Loving Memory of my Dad....

Ito ang picture ng Daddy ko noong grumaduate siya sa The National Teachers College. Kamukha ko pala siya talaga noong binata siya!

Ito naman ang picture niya noong pumunta kami ng Baguio.

Kaunti lang sa mga bloggers na textmates ko ang nakaalam sa nangyari sa Daddy ko. Until now, hindi ko pa rin alam ang lahat and hoping na natutulog lang ako.

Kagagaling lang ng Mommy ko ng Manila kasi inoperahan ng TAHBSO last March 13, 2009 (Friday) siya sa Chinese General Hospital. Saturday night sila umuwi ng Tita ko sa Mindoro (hindi ako kasama dahil sa Monday ay kuhanan ng grades at sa Wednesday ay enrollment naman) sakay ng isang door-to-door van. Nagpadala ako ng 2 pairs of lovebirds at 2 pairs of pugo na pasalubong sa Daddy ko. Lagi kasing bilin 'yun ng Daddy ko kasi libangan naming dalawa 'yun kapag nasa province ako.

It was Monday 4:30am when I recieved a text message from my Mom. Syempre kinabahan ako nung nabasa ko na - "Anak, kung wala ka nang masyadong gagawin diyan sa Manila, umuwi ka muna. Kritikal ang Daddy mo". Hindi na ako nakatulog noon pero hindi naman ako makareply kasi wala akong load. Nagdasal na muna ako na sana ay ironic lang ang pagkakatext ng Mom ko. Nang bandang 6:30am na ay bumaba na ako ng bahay at naligo at pagkatapos noon ay nagbihis na para pumasok sa school to get my grades.

Pababa na ako ng bahay when my cousin (nag-iisang kasama ko sa bahay) approached me and said, "Condolence Mac. Patay na raw ang Daddy mo". I don't know paano ako magrereact sa mga nangyari. I just gave him a wry smile... I don't know. Hindi ako makareact. Nagulat of course at hindi ko na alam ang hitsura ng mukha ko. Tumawag si Ate Carol (pinsan ko na malapit lang ang bahay sa amin) na dumaan muna sa kanila. Nangangatog ako na pumunta sa kanila at nakita ko ang Tita ko paglapit ko na nag-iiyak na. Hindi ko na napigilan ang emosyon ko. Talagang napaiyak ako. Para akong walang pakiramdam na nag-iiyak. I don't know, lutang ang utak ko.

Nagload muna ako at nag-taxi na lang ako papasok ng school. Humahagulhol ako sa taxi papunta sa school. Calm down muna ako sa pagtawag sa Mommy ko. Control ko muna emotion ko kasi ayoko lalong malungkot ang Mom ko lalo na't sariwa pa ang sugat niya dahil sa operation - TAHBSO. Ibinigay ko na lang sa mga classmates ko ang kanilang mga clearance at pumunta na ako ng Dangwa para bumili ng mga bulaklak for my Dad pati na rin ang mga kandila.

Kinalma ko muna ang sarili ko. Syempre kailangan ko pang bumili ng mga bulaklak at saka mga kandila. 7:00pm ng Monday (March 23, 2009) nang umalis ako ng bahay sa Mandaluyong na may dalang 2 bag at 2 bungkos ng mga bulaklak at kandila. Hirap akong magdala pero okey lang. Kailangan ko pang magcommute kasi wala namang schedule ng door-to-door that time.

Habang nasa bus ako papuntang Batanggas Pier hanggang sa barko papuntang Abra Pier at habang nakasakay sa Van pauwi sa amin sa Paluan ay hindi ko mapigilang umiyak. Hanggang sa makarating na ako ng bahay namin.

Talagang nanginginig akong pumasok sa bahay. Sa tarangkahan namin ay una kong nakita ang Tito Omie (pinakabatang kapatid ng Mom ko), nagmano ako at dere-derecho sa loob ng bahay. Hindi ko muna tiningnan 'yung kabaong at dumerecho ako sa Mom ko sa taas. Doon ako napaiyak habang kayakap ko ang Mom ko. Bumigay na talaga ako.

"Pinipilit kong ngumiti para ipakita sa Mommy ko

at mga taong dumadalaw na okey lang ako pero ang hirap pala.

Kasi sa tuwing ngumingiti ako, nararamdaman ko

lalo ang sakit sa pagkawala ng Daddy ko.

Siya kasi lagi ang kakampi ko at talagang laging mas nakakaintindi sa akin."

Sa Mommy ko na lang nalaman na Heart Attack (Myocardial Infarction) ang kinamatay ng Daddy ko. Maraming beses na kasi talagang nangyayari 'yun kahit noong nasa Mindoro pa ako. This time siguro ay hindi na nakayanan ng kanyang katawan. Masakit, OO masakit! Pero alam ko na lumaban ang Daddy ko kay kamatayan for us.

Buong araw akong nakatingin lang sa malayo. Hindi ko pa rin tinitingnan ang mukha sa kabaong ng Daddy ko. Talagang hanggang sa time na 'yun ay in-doubt ako na patay na ang Dad ko. I kept on asking why? How? What happened?....... At ang sakit ng ulo ko dahil 'dun. Maghapon ko rin tinrabaho ang pagaarrange ng mga binili kong fresh flowers.

Lahat na lang 'ata ng testimonials about my Dad mula sa mga dumadalaw ay pinakinggan ko. My brother and my sister from Abhu Dhabi and Dubai (respectively) ay nagpaalam sa kanilang mga work at dumating noong Thursday (March 26, 2009). Napahagulhol talaga kaming tatlo.

Mga kabataan from YE Organization ay nakiramay at nakidasal din for my Dad.

Hindi pa nga ako nakilala ng Ate ko nung niyakap ko siya. Kasi naman, sobrang patpatin pa ako noong huli niya akong nakita. Marami na talagang nagbago.

Iginala ko sila sa bakuran namin para malaman nila ang mga pinagbago ng aming bahay. Ipinakita ko sa kanila ang bagong gawang (January 2009) malaking hawla ng lovebirds at spanish dove na alaga namin ng Daddy pati na rin ang bagong pagawang silyon (rocking chair) ng Daddy ko na wala pang 1 month niyang nagagamit pati na rin ang mga alaga naming mga manok.

Nagbantay naman din ako sa gabi for my Dad. At para hindi makatulog, tiningnan ko lahat ng mga pics namin dati pa. Family pictures baga!

Friday ko na tinitigan ang mukha ng Daddy ko. Tama nga ang Ate ko sa sinabi niyang, "Parang natutulog lang ang Daddy". Hanggang ngayon kasi ay talagang iniisip ko na nananaginip lang ako at buhay pa ang Daddy ko. Denial pa rin ako sa mga nangyayari.

Supposed to be ay Saturday (March 28, 2009) ng 2:00pm ang libing ng Daddy ko pero ginawang 9:00am ng umaga dahil sa may schedule ang pari. Iisa lang kasi ang pari sa parokya namin at mga lay minister na.
Mainit ang araw ng 12:30pm nang matapos ang misa at saka ang konting programa para sa Daddy ko. Pero hindi ko na talaga maiwasang umiyak. Yakap-yakap ko ang Mommy ko hanggang sa makarating kami sa sementeryo. Hindi ko alam ang gagawin ko. Kung ano-ano na ang mga naiisip ko kasi ipapasok na ang Daddy ko sa nitso nito. Iyak ako ng iyak at sigaw ng sigaw nang walang pakialam habang yakap-yakap ko ang Mommy ko.

Ang hirap talaga! Kahit anong gawin ko para sumaya ay hindi ko magawang makangiti. Feeling ko ay pagod na pagod na ako at wala nang lakas. Lahat na lang ay puro masasayang ala-ala ng Daddy ko.

Ngayon (March 30, 2009), nasa Manila na ako. Kadarating ko lang ng 2:30 ng madaling araw kanina at natulog lang ako ng sandali at gumising ng 6:00am para pumunta ng school para umattend ng orientation at nag-enroll na rin. Pinayagan ako ng Mommy na umalis na ng Mindoro kasi nga walang excuse kapag orientation. NO ORIENTATION, NO DUTY pa rin ang pinatutupad ng school ko kaya pinayagan ako ng Mommy ko na umalis na kahit hindi pa nagpapasiyam ang Daddy ko. Sana naman, maintindihan 'yun ng Daddy ko.

Sa school kanina, nagtaka silang lahat sa pagiging tahimik ko. Sabi ko sa kanila, "Pasensya na, wala kasi ako sa mood". Sanay kasi silang bubbly ako sa lahat.

Sa Saturday (April 04, 2009) ay babalik ako ng Mindoro. Hihintayin ko na lamang ang Ate ko na babalik ng Dubai sa April 02, 2009 at ako na ang maghahatid. I am hoping na may makasama ako papuntang Mindoro para doon magspend ng Holy Week. Kailangan ko kasing samahan ang Mom ko. I think, makakatulong sa recovery namin ang magkaroon ng bagong kakilala. Nag-iisip din ako ng penitensya na gagawin ko this Holy Week at dahil hindi pwede ang Mom ko na umalalay sa akin, 'yung bisita ko sasama sa akin. Para makaexperience rin ang kasama ko ng tunay na penitensya ng Mindoro.